pistillinn sem kemur hér er ekki skrifaður af mér,
en er eins og talaður úr mínum munni !
fékk þetta sent í tölvupósti, eitthvað sem gengur manna á milli og
tek mér það bessaleyfi að birta hann hér.
nafn þess sem skrifaði er undirritað. ég gæti ekki verið meira sammála þessu.
Myndin sem fylgir er af mér og félögum, tekin árið 1959 !

Ég var að spjalla um daginn við vin minn um ,,þá gömlu góðu daga" og við
komumst eiginlega að því að fólk sem er eldra en 30 ára ættti í raun að vera dáið.
Já, samkvæmt löggjöfum og skriffinnum nútímans ættu þau okkar sem voru börn
á 5., 6., 7. og fyrrihluta 8. áratuga síðustu aldar ekki að hafa lifað af.

Barnarúmin okkar voru máluð með blýmálningu. Það var engin barnalæsing á
lyfjaglösum, hurðum eða skápum og þegar við hjóluðum notaði ekkert okkar hjálm.
Sem börn sátum við í bílum án öryggisbelta eða púða. Að fá far á
vörubílspalli var sérlega gaman.

Við borðuðum brauð með smjöri, gos með sykri, en fæst okkar lentu í
offituvandamálum, því við vorum alltaf úti að leika, Við deildum gjarnan
gosflösku með öðrum og allir drukku úr sömu flöskunni án þess að nokkur létist.
Við vörðum löngum stundum í að byggja kassabíl úr dóti og drasli og þutum
á honum niður brekkuna, bara til að uppgötva að við höfðum gleymt bremsunum
Eftir nokkrar veltur lærðum við að leysa vandamálið. Við forum að heiman
snemma á morgnana til að leika okkur allan daginn og komum aftur heim í
kvöldmat . Enginn hafði möguleika á því að ná í okkur yfir daginn.

Engir farsímar. Ha, engir farsímar? Óhugsandi!
Við áttum ekki Playstation, Nintento 64, X-box, enga tölvuleiki, ekki
fjölmargia rásir í sjónvarpinu, ekki video, ekki gervihnattasjónvarp, ekki
heimabíó, farsíma, heimilistölvu eða spjallrásir á Internetinu. Við
eignuðumst vini! Við fórum bara út og fundum þá.

Við duttum í skurði, skárum okkur, fótbrotnuðum, brutum tennur, en enginn
var kærður fyrir þessi óhöpp. Þetta voru jú óhöpp. Það var ekki hægt að
kenna neinum um. Nema okkur sjálfum. Manstu eftir óhappi?
Við slógumst,
urðum blá og marin og lærðum að komaast yfir það.
Við lékum okkur í nýbyggingum, fundum upp leiki með naglaspýtum og drasli
og átum maðka. Þrátt fyrir aðvaranir voru það ekki mörg augu sem duttu út
og ekki lifðu maðkarnir inni í okkur til eilífðar. Við hjóluðum eða gengum
hvert til annars, bönkuðum á dyrnar, gengum inn og létum eins og heima hjá okkur.
Við lékum okkur úti eftir kvöldmat, fórum í fallin spýta, eina krónu,
eltingaleik eða feluleik, svo ekki sé minnst á löggu og bófa. Það þurfti
engar félagsmiðstöðvar eða neina til að stjórna okkur. Við stjórnuðum
okkur sjálf. Sumir nemendur voru ekki eins glúrnir og aðrir, þeir lentu í
tossabekk. Hræðilegt! En þeir lifðu af.

Það var farið í þrjúbíó á sunnudögum og Andrés Önd var á dönsku, sem hefur
hjálpað mörgum námsmanninum í að fóta sig í Norðurlandamálunum seinna meir.
Það var jú ýmislegt annað sagt en Gisp! Og Hva? í þeim.
Þessi kynslóð hefur alið af sér fólk sem er tilbúið að taka áhættu, er góð að
leysa vandamál og er bestu fjárfestar frá upphafi. Síðustu 50 ár hafa verið
sprengja nýsköpunar og nýrra hugmynda. Við áttum frelsi, sigra ósigra og
ábyrgð og við lærðum að takast á við það allt saman.
Við sem ólumst upp áður en löggjafi og stjórnvöld settu lög og reglur um
líf okkar, sem er okkur sjálfum fyrir bestu.

Við áttum gott líf

Gunnar Kr Sigurjónsson